[[ Short Fic ]] MewGulf EP1 : ตอน..เมื่อผมต้องเลิอก..

ข้อมูลเบื้องต้น

SF มิวกลัฟ EP1 : ตอน เมื่อผมต้องเลือก

ในบางครั้งคนเราก็ต้องอยู่ในจุดที่ตัดสินใจลำบาก และ ต้องเลือกได้เพียงอย่างเดียว ซึ่งตอนนี้ผมก็กำลังตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นเหมือนกัน เมื่อผมต้องเลือกระหว่าง จะยกเลิกงานมีตที่ประเทศฟิลิปินส์ หรือ ตัดสินใจเดินทางไปตากำหนดการเดิม เพราะมีชาวหวานใจหลายร้อยรอตอนรับเราอยู่ด้วยความรัก ในสถานการณ์ที่ไม่ปลอดภัยจากการระบาดของเชื้อไวรัสโควิด19 ผม และ บอส ผู้จัดการส่วนตัว รวมถึงทีมงานคนอื่นๆ ใช้เวลาคิดกันอย่างรอบครอบมาหลายวันจนได้บทสรุปว่า ผมและบอส จะเดินทางไปตามกำหนดการเดิม


สาเหตุที่ทำให้ผมตัดสินใจลำบากไม่ใช้ว่าผมจะกลัวว่าจะได้รับผลกระทบต่อไอเชื้อบ้าๆนั้นหรอกนะ เพราะผมเชื่อมั่นในมาตรการ การควบคุมป้องกันและการดูแลของทีมงานทั้งฝั่งไทย และฝั่งประเทศที่ผมต้องไป แต่สิ่งที่ทำให้ผมทรมานใจมากคือการที่ผมจะ "ไม่ได้กอดเจ้าเด็กดื้อของผม" นะสิ ไม่รู้ว่ากลับมาจากฟิลิปินส์รอบนี้ผมต้องโดนกันตัว 14 วันตามมาตรการฯ หรือเปล่า ห่างกันแค่วัน 2 วันผมยังคิดถึงจะบ้า นี้ผมจะทำได้เเค่คุยกันผ่านวิดีโอคอลเท่านั้นจริงๆหรอ


เฮ้ออ...

เฮ้ออออ...

เฮ้ออออออออ...

“นี้พี่จะถอนหายใจอีกนานไหม...ถอนจนถ้าเป็นผมหงอกก็คงหมดหัวแล้วนะ”


เสียงเจ้าบอส ผู้จัดการตัวดีของผมเองครับ ใช้สิไม่เป็นเราไม่มีทางรู้หรอกว่าความคิดถึงใครสักคนมันทรมานแค่ไหน แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะไม่มีอารมณ์เท่าไร


“เอาน่าพี่ ถ้าคิดถึงก็วิดีโอคอลไปสิ ทำบ่อยไม่ใช้หรอ ตอนนี้คิดเรื่องงานก่อนแปปหนึ่ง เดียวจะได้ขึ้นโชว์แล้วเนี้ย อย่าทำให้น้องมันกังวลไปด้วยเลย ดูสิหวานใจฟิลิปินส์มารอเยอะมาก ออกไปก็ยิ้มหล่อๆเรียกคะแนนนิยมเยอะๆ เราจะได้มาอีกบ่อยๆ แล้วได้หนีบเจ้าเด็กแสบของพี่มาด้วย”


ก็ยังคงเป็นเจ้าบอสคนเดิมที่พยายามทั้งแซะ ทั้งให้กำลังใจผม และเตือนสติผมในเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา จริงๆแล้วบอสคอยซัพพอตผมทุกอย่างตลอดมาตั้งแต่ผมเข้าวงการ ที่บางครั้งก็มากกว่าหน้าที่เมเน เป็นทุกอย่างให้ผมแล้วจริงๆ ผมถึงรักมันเหมือนน้องชายคนหนึ่ง แต่ต่างจากน้องชายอีกคนของผมนะ คนนั้นพิเศษสุด


ว่าแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าไปในแอพพิเคชั่นสีเขียว ขอเติมกำลังใจสักหน่อยก่อนนะทุกคน


พี่บู๋ : หวานใจที่นี้มารอเยอะมาก ตื่นเต้นๆ

น้องบี๋ : สู้ๆครับ ผมเชื่อว่าพี่จะทำมันออกมาดีที่สุด แล้วดูแลตัวเองดีๆ นะพี่เซฟตัวเองด้วย

พี่บู๋ : ขอบคุณคราบ ตัวเองก็เหมือนกันหละ อย่าไปดื้อที่ไหนให้มาก

น้องบี๋ : ผมไม่ได้ดื้อสักหน่อย จะไปไหนได้ อยู่บ้านนอนดีกว่า พักผ่อนบ้างก็ดี

พี่บู๋ : ดีแล้วแต่ก็อย่านอนมากนะ ลุกมาหาอะไรกินบ้าง ผอมไปหมดแล้ว เดียวพี่ต้องไปแล้วนะ บอสมันเรียกแล้ว

น้องบี๋ : ครับพี่ เต็มทีนะ สู้ๆ ครับ


เท่านี้แหละครับ คุยกันธรรมดาๆ ไม่มีคำพูดอะไรหวานๆหรอก เพราะผมรู้ดีว่าเจ้าเด็กดื้อของผมเป็นคนปากแข็งแค่ไหน เท่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว แต่ผมก็รับรู้ได้ในความเป็นห่วงและการให้กำลังใจของน้องมัน ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกดีตลอด


ว่าแต่ไหนๆก็ได้กำลังใจจากคนของใจแล้ว (อันนี้ผมติต่างเอาเองน้องมันไม่รู้หรอก) ขอกำลังใจจากหวานใจหน่อยแล้วกัน แล้วผมก็ปลดล็อคหน้าจอโทรศัพย์อีกครั้งก่อนจะเข้าแอพสีฟ้ารูปนก พิมพ์ข้อความลงไปสั้นๆ เสร็จแล้วก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากาเกง แล้วเดินขึ้นเวทีพร้อมโชว์สุดพิเศษต่อหน้าหวานใจชาวฟิลิปินส์

ตื่นเต้นนนนนน
#MiniThaiWeek2020xMew

….................จบ.......................